Początek hucie Zawiercie dało utworzone w 1897 roku Towarzystwo Akcyjne Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza (kapitał akcyjny należał w dużej części do Huldschynsky Hüttenwerke A.G. Gleiwitz), którego głównym celem było wybudowanie huty na terenie Zawiercia. Pierwsze prace budowlane rozpoczęto w 1899 roku, kiedy to po zakupieniu terenu i ustaleniu planu konstrukcyjnego, rozpoczęto budowę bocznicy kolejowej oraz kopanie fundamentów pod wielki piec. Nadzór nad całością prac pełnił pierwszy dyrektor zakładu Julian Appel. Od tego momentu Zawiercie stało się znaczącym na mapie gospodarczej polski ośrodkiem hutniczym.
W 1901 roku nastąpiło uruchomienie wielkiego pieca i pierwszy spust. Produkcja huty w tym okresie wyniosła ok. 69 tyś. ton surówki.
Zgodnie z założeniami sosnowieckiej spółki, w 1900 roku rozpoczęto budowę stalowni. Już w 1903 roku dwa, 40-tonowe piece martenowskie były gotowe do rozruchu.
Ponieważ zapotrzebowanie na żelazo jako surowiec malało, należało podjąć kroki mające na celu produkcję wyrobów finalnych, na które było wówczas zdecydowanie większe zapotrzebowanie. Z tego właśnie faktu, w latach 1903 i 1904, zbudowano i oddano do użytku walcownie średnią i małą. Pozwoliło to na rozpoczęcie produkcji kształtowników zwanych wówczas żelazem fasonowym.
Rok 1905, przyniósł zmianę kontroli nad Towarzystwem Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza. Uzyskała ją Oberschlesische Eisenach – Bedarf AG. Równocześnie postępowała dalsza rozbudowa huty, o czym świadczyć może uruchomiona w 1906 roku, walcownia walcówki. Produkcja zakładu w tym okresie wynosiła ponad 177 tyś. ton.
Bardzo dobrze zapowiadający się rozwój huty został zatrzymany przez I wojnę światową. Jej wybuch wpłynął katastrofalnie na stan zakładu, podobnie jak na cały przemysł ziem polskich. Od 1914 do 1918 roku huta była nieczynna.
W końcu 1918 roku akcje Towarzystwa Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza przeszły w posiadanie kapitału francuskiego, a od następnego roku zaczęto stopniowo uruchamiać hutę. Okres międzywojenny był trudnym okresem dla huty. Kryzys gospodarczy, jaki w 1925 roku rozpoczął się na świecie, dotknął także hutę w Zawierciu. Zamknięto wówczas wiele wydziałów huty i rozwiązano umowy o pracę z robotnikami. Dopiero 1936 rok, na skutek pomyślnej koniunktury, pozwolił na ponowne uruchomienie wielkiego pieca, stalowni, walcowni i zatrudnienie ponad tysiąc osób.
Zawiercie, oraz ziemie ówczesnego powiatu zawierciańskiego, znalazły się na arenie działań wojennych w pierwszych dniach kampanii wrześniowej 1939 roku. Już 8 września na podstawie dekretu Hitlera, Zawiercie i powiat zawierciański zostały włączone do Rzeszy. W latach okupacji w zakładzie były czynne wszystkie wydziały, a produkcja ukierunkowana była na potrzeby wojenne Rzeszy.
Po wyzwoleniu w 1945 roku, huta została znacjonalizowana. Stan techniczny huty wyraźnie odbiegał od przeciętnej państw zachodnioeuropejskich. Wobec takiej sytuacji huta musiała rozpocząć modernizację, co zostało uwzględnione w opracowywanym w 1946 roku planie trzyletnim.
W latach 1947 – 48 przebudowano piece martenowskie. Wybudowano także piec nr 3 o pojemności 50 ton, który został uruchomiony w 1948 roku.
W latach 1950 – 55 inwestycje szły w kierunku modernizacji, budowy nowych obiektów, zakupu maszyn i nowoczesnych urządzeń.
W kwietniu 1963 roku rozpoczęto budowę dwóch 125-tonowych pieców martenowskich opalanych mazutem, a rok później nastąpił pierwszy spust stali z pieca martenowskiego nr 6.
Lata siedemdziesiąte były czasem dużych i kosztownych inwestycji. Decyzją Prezydium Rządu w 1970 roku, zatwierdzona została budowa kompleksu gospodarczego: walcowni dużej z klatką zgniatającą (walcowni półwyrobów). W czasie budowy walcowni półwyrobów podjęto działania zmierzające do budowy i uruchomienia stalowni elektrycznej. Stosowne decyzje zapadły w 1972 roku. Dnia 30 czerwca 1974 roku nastąpiło uruchomienie walcowni, a pierwszy spust w stalowni elektrycznej miał miejsce 31 sierpnia 1975 roku.
Lata osiemdziesiąte to okres unowocześniania technicznej i asortymentowej struktury produkcji. Huta stała się głównym polskim producentem stali na druty, liny, łańcuchy górnicze oraz liczącym się producentem stali dla motoryzacji i budownictwa.
W początkowym okresie przemian gospodarczych, tj. na przełomie lat 1989-1990, hutnictwo polskie nie było do tych zmian przygotowane. Huta w Zawierciu miała wyjątkowo niekorzystną strukturę sprzedaży, której blisko 80% stanowiły półwyroby. Rzutowało to źle na sytuację finansową huty. Wobec tego dla huty nie było alternatywy innej, niż konieczność głębokiej restrukturyzacji procesu technologicznego i organizacji.
W 1992 roku, dzięki współpracy z Centralą Importowo-Eksportową „Impexmetal” uruchomiono pierwsze w Polsce nowoczesne urządzenie COS, włoskiej firmy „Danieli”. Wobec pomyślnych prób i zadowalających efektów pracy COS I, podjęto decyzję o budowie COS II. Wypróbowanie urządzenia, które również wyprodukowała włoska firma „Danieli” rozpoczęło się 13 kwietnia 1995 roku.
Działania inwestycyjne i modernizacyjne, które w latach 1989-1996 pochłonęły ponad 130 mln PLN sprawiły, że huta stała się nowoczesnym producentem stali.
W latach 2002-2003 wprowadzono szereg zmian organizacyjnych, zwłaszcza w komórkach huty związanych ze złomem i sprzedażą, a także wprowadzeniem nowej kadry menedżerskiej na kluczowe stanowiska związane ze sprzedażą i kierowaniem firmą.
Rok 2003 przyniósł również zmianę właściciela. Huta Zawiercie S.A. została przejęta przez CMC (International) AG 3 grudnia 2003 roku po okresie intensywnych negocjacji. Całkowita ilość 71,1% akcji została zakupiona od polskiej firmy Impexmetal S.A.. Razem z hutą CMC pozyskało 13 spółek zależnych, które zapewniają hucie złom i usługi takie jak: remonty, zaopatrzenie w energię i transport. Zmiana właściciela spowodowała zwiększenie produkcji, rozszerzenie rynku, skuteczniejszy marketing, bezpieczeństwo pracy i silną pozycję finansową firmy.